एकवेळ करीं या दुःखावेगळें । दुरिताचें जाळें उगवूनि॥१॥

एकवेळ करीं या दुःखावेगळें । दुरिताचें जाळें उगवूनि॥१॥
आठवीन पाय हा माझा नवस । रात्र आणि दिवस पांडुरंगा ||२॥
बहु दूरवरी भोगविले भोग । आतां पांडुरंगा सोडवावें ||३||
तुका म्हणे काया करीन कुरवंडी । ओंवाळूनि सांडीं मस्तक हें ||४||